_quae nunc te coquit et versat in pectore fixa,_
_ecquid erit praemi?_

Licet enim mihi versibus isdem affari te, Attice, quibus affatur Flamininum

_ille vir haud magna cum re, sed plenus fidei,_

quamquam certo scio non, ut Flamininum,

_sollicitari te, Tite, sic noctesque diesque,_

novi enim moderationem animi tui et aequitatem, teque non cognomen solum
Athenis deportasse, sed humanitatem et prudentiam intellego. Et tamen te
suspicor isdem rebus quibus me ipsum interdum gravius commoveri, quarum
consolatio et maior est et in aliud tempus differenda. Nunc autem visum est
mihi de senectute aliquid ad te conscribere. 2 Hoc enim onere, quod mihi
commune tecum est, aut iam urgentis aut certe adventantis senectutis et te
et me ipsum levari volo: etsi te quidem id modice ac sapienter, sicut
omnia, et ferre et laturum esse certo scio. Sed mihi, cum de senectute
vellem aliquid scribere, tu occurrebas dignus eo munere, quo uterque
nostrum communiter uteretur. Mihi quidem ita iucunda huius libri confectio
fuit, ut non modo omnis absterserit senectutis molestias, sed effecerit
mollem etiam et iucundam senectutem. Numquam igitur laudari satis digne
philosophia poterit cui qui pareat omne tempus aetatis sine molestia possit
degere. 3 Sed de ceteris et diximus multa et saepe dicemus: hunc librum ad
te de senectute misimus. Omnem autem sermonem tribuimus non Tithono, ut
Aristo Cius, parum enim esset auctoritatis in fabula, sed M. Catoni seni,
quo maiorem auctoritatem haberet oratio: apud quem Laelium et Scipionem
facimus admirantis, quod is tam facile senectutem ferat, eisque eum
respondentem, qui si eruditius videbitur disputare quam consuevit ipse in