78 Audiebam Pythagoran Pythagoriosque, incolas paene nostros, qui essent
Italici philosophi quondam nominati numquam dubitasse quin ex universa
mente divina delibatos animos haberemus. Demonstrabantur mihi praeterea
quae Socrates supremo vitae die de immortalitate animorum disseruisset, is
qui esset omnium sapientissimus oraculo Apollinis iudicatus. Quid multa?
Sic mihi persuasi, sic sentio, cum tanta celeritas animorum sit, tanta
memoria praeteritorum futurorumque prudentia, tot artes tantae scientiae,
tot inventa, non posse eam naturam, quae res eas contineat, esse mortalem;
cumque semper agitetur animus nec principium motus habeat, quia se ipse
moveat, ne finem quidem habiturum esse motus, quia numquam se ipse sit
relicturus; et cum simplex animi natura esset neque haberet in se quicquam
admixtum dispar sui atque dissimile, non posse eum dividi, quod si non
posset, non posse interire; magnoque esse argumento homines scire pleraque
ante quam nati sint, quod iam pueri, cum artis difficilis discant, ita
celeriter res innumerabilis arripiant, ut eas non tum primum accipere
videantur, sed reminisci et recordari. Haec Platonis fere. XXII. 79 Apud
Xenophontem autem moriens Cyrus maior haec dicit: 'nolite arbitrari, o mihi
carissimi filii, me, cum a vobis discessero, nusquam aut nullum fore. Nec
enim, dum eram vobiscum, animum meum videbatis, sed eum esse in hoc corpora
ex eis rebus quas gerebam intellegebatis. Eundem igitur esse creditote,
etiam si nullum videbitis. 80 Nec vero clarorum virorum post mortem honores
permanerent, si nihil eorum ipsorum animi efficerent, quo diutius memoriam
sui teneremus. Mihi quidem numquam persuaderi potuit animos dum in
corporibus essent mortalibus vivere, cum excessissent ex eis emori; nec
vero tum animum esse insipientem cum ex insipienti corpore evasisset, sed
cum omni admixtione corporis liberatus purus et integer esse coepisset, tum
esse sapientem. Atque etiam, cum hominis natura morte dissolvitur,
ceterarum rerum perspicuum est quo quaeque discedat, abeunt enim illuc
omnia, unde orta sunt; animus autem solus nec cum adest nec cum discessit