sit et in una syllaba secum habeat conjunctam vocalem, non erit
consonans I vel U. Nam _Iulhis_ et _Iarbas_ cum dicis, I consonans non
est, licet praecedat, quia in una syllaba secum non habet conjunctam
vocalem, sed in altera consequentem.

The grammarians speak of I consonant as different in sound and effect
from the vowel I; and, as they do not say how it differs, we naturally
infer the variation to be that which follows in the nature of things
from its position and office, as in the kindred Romance languages.

Priscian says:

[Keil. v. II. p. 13.] Sic I et U, quamvis unum nomen et unam habeant
figuram tam vocales quam consonantes, tamen, quia diversum sonum et
diversam vim habent in metris et in pronuntiatione syllabarum, non sunt
in eisdem meo judicio elementis accipiendae, quamvis et Censorino,
doctissimo artis grammaticae, idem placuit.

It would seem to be by reason of this twofold nature (vowel and
consonant) that I has its 'lengthening' power. Probus explains the
matter thus:

[Keil. v. IV. p. 220.] Praeterea vim naturamque I litterae vocalis
plenissime debemus cognoscere, quod duarum interdum loco consonantium
ponatur. Hanc enim ex suo numero vocales duplicem litteram mittunt, ut
cetera elementa litterarum singulas duplices mittunt, de quibus suo
disputavimus loco. Illa ergo ratione I littera duplicem sonum designat,
una quamvis figura sit, si undique fuerit cincta vocalibus, ut
_acerrimus Aiax_, et