The Relation of the Hrolfs Saga Kraka and the Bjarkarimur to Beowulf - A Contribution To The History Of Saga Development In England And The - Scandinavian Countries by Oscar Ludvig Olson
page 26 of 167 (15%)
page 26 of 167 (15%)
![]() | ![]() |
|
eptir þvà sem auðnar; menn mÃna vil ek ekki missa.' Allir heita hér
góðu um, at gera eptir þvÃ, sem konungr bauð. Bá»Ã°varr leyndiz à burt um nóttina; hann lætr Há»tt fara með sér, ok gerir hann þat nauðugr ok kallaði hann sér stýrt til bana. Bá»Ã°varr segir, at betr mundi til takaz. Ãeir ganga à burt frá há»llinni, ok verðr Bá»Ã°varr at bera hann; svá er hann hræddr. Nú sjá þeir dýrit; ok þvà næst æpir Há»ttr slÃkt, sem hann má, ok kvað dýrit mundu gleypa hann. Bá»Ã°varr bað bikkjuna hans þegja ok kastar honum niðr à mosann, ok þar liggr hann ok eigi með á»llu óhræddr; eigi þorir hann heim at fara heldr. Nú gengr Bá»Ã°varr móti dýrinu; þat hæfir honum, at sverðit er fast à umgjá»rðinni, er hann vildi bregða þvÃ. Bá»Ã°varr eggjar nú fast sverðit ok þá bragðar à umgjá»rðinni, ok nú fær hann brugðit umgjá»rðinni, svá, _at_ sverðit gengr úr sliðrunum, ok leggr þegar undir bægi dýrsins ok svá fast, at stóð à hjartanu, ok datt þá dýrit til jarðar dautt niðr. Eptir þat ferr hann þangat sem Há»ttr liggr. Bá»Ã°varr tekr hann upp ok berr þangat, sem dýrit liggr dautt. Há»ttr skelfr ákaft. Bá»Ã°varr mælti: 'nú skaltu drekka blóð dýrsins.' Hann er lengi tregr, en þó þorir hann vÃst eigi annat. Bá»Ã°varr lætr hann drekka tvá sopa stóra; hann lét hann ok eta ná»kkut af dýrshjartanu; eptir þetta tekr Bá»Ã°varr til hans, ok áttuz þeir við lengi. Bá»Ã°varr mælti: 'helzt ertu nú sterkr orðinn, ok ekki vænti ek, at þú hræðiz nú hirðmenn Hrólfs konungs.' Há»ttr sagði: 'eigi mun ek þá hræðaz ok eigi þik upp frá, þessu.' 'Vel er þá orðit, Há»ttr félagi; fá»ru vit nú til ok reisum upp dýrit ok búum svá um, at aðrir ætli at kvikt muni vera.' Ãeir gera nú svá. Eptir þat fara þeir heim ok hafa kyrt um sik, ok veit engi maðr, hvat þeir hafa iðjat. Konungr spyrr um morguninn, nvat þeir viti til dýrsins, hvárt þat hafi ná»kkut þangat vitjat um nóttina; honum var sagt, at fé alt væri heilt à grindum ok ósakat. Konungr bað menn forvitnaz, hvárt engi sæi lÃkindi til, at þat hefði heim komit. Varðmenn gerðu svá ok kómu skjótt aptr ok sogðu konungi, at dýrit færi þar ok heldr geyst at |
|