hér er sú ylgr sem etr upp menn,
okkr drepr hún báða senn.'

Ylgrin hljóp úr einum runn,
ógurlig með gapanda munn,
họrmuligt varð Hjalta viðr,
á honum skalf bæði leggr og liðr.

Ótæpt Bjarki að henni gengr,
ekki dvelr hann við það lengr,
họggur svó að í hamri stód,
hljóp úr henni ferligt blóð.

'Kjóstu Hjalti um kosti tvó,
kappinn Bọðvar talaði svó,
drekk nú blóð eða drep eg þig hér,
dugrinn líz mér engi í þér.'

Ansar Hjalti af ærnum móð,
'ekki þori eg að drekka blóð,
nýtir flest ef nauðigr skal,
nú er ekki á betra val.'

Hjalti gjọrir sem Bọðvar biðr,
að blóði frá eg hann lagðist niðr,
drekkur síðan drykki þrjá,
duga mun honum við einn að rjá.

Hugrinn óx en miklast máttr,
minst var honum í litlu dráttr,