veifar sínum vónda hramm,
svó virðar hrukku.

Hjalti sér og horfir þá á,
er hafin er róma,
hafði hann ekki í họndum þá
nema hnefana tóma.

Hrólfur fleygði að Hjalta þá
þeim hildar vendi,
kappinn móti krummu brá
og klótið hendi.

Lagði hann síðan bjọrninn brátt
við bóginn hægra,
bessi fell í brúðar átt
og bar sig lægra.

Vann hann það til frægða fyst
og fleira síðar,
hans var lundin lọngum byst
í leiki gríðar.

Hér með fekk hann Hjalta nafn
hins hjartaprúða,
Bjarki var eigi betri en jafn
við býti skrúða." (V, 4-13).[106]

These stories seem, indeed, at first sight more rational than the story
in the saga, and have features more in harmony with the account in Saxo;