Ἴσιδος ἱερέως, ἣν οἱ μὲν θεοὶ
τρέφουσι τὰ δὲ δαιμονια ὑποτάσσεται,
ἤδη τελευτῶσα Τισισθένει τῷ παιδὶ
ἐπιστέλλει τάδε· συνέφυγον γάρ ποτε
ἐκ τῆς Αἰγυπτίας ἐπὶ Νεκτανέβου
μετὰ τοῦ σοῦ πατρός, διὰ τὸν ἔρωτα
τὸν ἐμὸν ἐπιορκήσαντος. φυγόντες δὲ
πρὸς νότον διαπόντιοι καὶ κʹδʹ μῆνας
κατὰ τὰ παραθαλάσσια τῆς Αιβύης τὰ
πρός ἡλίου ἀνατολὰς πλανηθέντες,
ἔνθαπερ πέτρα τις μελάλη, γλυπτὸν
ὁμοίωμα Αἰθίοπος κεφαλῆς, εἶτα
ἡμέρας δʹ ἀπὸ στόματος ποταμοῦ
μεγάλου ἐκπεσόντες, οἱ μέν
κατεποντίσθημεν, οἱ δὲ νόσῳ
ἀπεθάνομεν· τέλος δὲ ὑπ᾽ ἀλρίων
ἀνθρώπων ἐφερόμεθα διὰ ἐλέων τε
καὶ τεναλέων ἔνθαπερ πτηνῶν πλῆθος
ἀποκρύπτει τὸν οὐρανὸν, ἡμέρας ί,
ἕως ἤλθομεν εἰς κοῖλόν τι ὄρος, ἔνθα
ποτὲ μεγάλη μὲν πόλις ἦν, ἄντρα δὲ
ἀπείρονα· ἤγαγον δὲ ὡς βασίλειαν
τὴν τῶν ξένους χύτραις στεφανούντων,
ἥτις μαλεία μὲν ἐχρῆτο ἐπιστήμη δὲ
πάντων καὶ δὴ καὶ κάλλός καὶ ῥώμην
ἀλήρως ἦν· ἡ δὲ Καλλικράτους τοῦ
πατρὸς ἐρασθεῖδα τὸ μὲν πρῶτον
συνοικεῖν ἐβούλετο ἐμὲ δὲ ἀνελεῖν·
ἔπειτα, ὡς οὐκ ἀνέπειθεν, ἐμὲ γὰρ
ὑπερεφίλει καὶ τὴν ξένην ἐφοβεῖτο,