Evocat antistes Babylonius, atque ita fatur.
Finibus occiduis circumfusum incolit aequor
Gens exosa mihi, prudens natura negavit
Indignam penitus nostro conjungere mundo;
Illuc, sic jubeo, celeri contendite gressu, 160
Tartareoque leves difflentur pulvere in auras
Et rex & pariter satrapae, scelerata propago
Et quotquot fidei caluere cupidine verae
Consilii socios adhibete, operisque ministros.
Finierat, rigidi cupide paruere gemelli.
Interea longo flectens curvamine caelos
Despicit aetherea dominus qui fulgurat arce,
Vanaque perversae ridet conamina turbae,
Atque sui causam populi volet ipse tueri.
Esse ferunt spatium, qua distat ab Aside terra 170
Fertilis Europe, & spectat Mareotidas undas;
Hic turris posita est Titanidos ardua Famae
Aerea, lata, sonans, rutilis vicinior astris
Quam superimpositum vel Athos vel Pelion Ossae
Mille fores aditusque patent, totidemque fenestrae,
Amplaque per tenues translucent atria muros;
Excitat hic varios plebs agglomerata susurros;
Qualiter instrepitant circum mulctralia bombis
Agmina muscarum, aut texto per ovilia junco,
Dum Canis aestivum coeli petit ardua culmen 180
Ipsa quidem summa sedet ultrix matris in arce,
Auribus innumeris cinctum caput eminet olli,
Queis sonitum exiguum trahit, atque levissima captat
Murmura, ab extremis patuli confinibus orbis.
Nec tot Aristoride servator inique juvencae