Isidos, immiti volvebas lumina vultu,
Lumina non unquam tacito nutantia somno,
Lumina subjectas late spectantia terras.
Istis illa solet loca luce carentia saepe
Perlustrare, etiam radianti impervia soli. 190
Millenisque loquax auditaque visaque linguis
Cuilibet effundit temeraria, veraque mendax
Nunc minuit, modo confictis sermonibus auget.
Sed tamen a nostro meruisti carmine laudes
Fama, bonum quo non aliud veracius ullum,
Nobis digna cani, nec te memorasse pigebit
Carmine tam longo, servati scilicet Angli
Officiis vaga diva tuis, tibi reddimus aequa.
Te Deus aeternos motu qui temperat ignes,
Fulmine praemisso alloquitur, terraque tremente: 200
Fama siles? an te latet impia Papistarum
Conjurata cohors in meque meosque Britannos,
Et nova sceptrigero caedes meditata Jacobo:
Nec plura, illa statim sensit mandata Tonantis,
Et satis ante fugax stridentes induit alas,
Induit & variis exilia corpora plumis;
Dextra tubam gestat Temesaeo ex aere sonoram.
Nec mora jam pennis cedentes remigat auras,
Atque parum est cursu celeres praevertere nubes,
Jam ventos, jam solis equos post terga reliquit: 210
Et primo Angliacas solito de more per urbes
Ambiguas voces, incertaque murmura spargit,
Mox arguta dolos, & detestabile vulgat
Proditionis opus, nec non facta horrida dictu,
Authoresque addit sceleris, nec garrula caecis