PRI LA AVO KAJ LA AVINO.

Mia avo estas tre afabla persono. Li estas maljunulo kun blankaj haroj
kaj blanka barbo. Li havas bluajn okulojn, kaj la brovoj super ili estas
ecx pli blankaj ol liaj haroj. Kvankam li logxas en nia vilagxo de
antaux kelkaj jaroj, li antauxe logxis en Skotlando. Antaux multaj jaroj
li estis soldato, kaj li ofte parolas al mi pri la bataloj kaj venkoj
de tiu tempo. Sidi kviete sur la verando kaj rakonti tiajn rakontojn al
la nepo sxajne donas al li multe da plezuro. Multajn fojojn je la fino
de la tago li sidas tie, kaj parolas pri tiaj aferoj gxis malfrua horo
de la vespero. Sidi cxe liaj piedoj kaj auxdi liajn rakontojn estas
tre interese al mi. Komence, dum mi estas cxe li, mi kutime demandas
"Cxu oni sukcesis en tiu batalo?" Tuj li balancas la kapon kaj komencas
pacience rakonti pri la venkoj kaj malvenkoj ("defeats"). Li malofte
respondas "Mi ne scias," al miaj demandoj "Kiam," kaj "Kial." Kelkajn
fojojn li diras "Mi havas tiun opinion, sed mi ne bone scias pri la
tuta afero, kaj mi miras cxu aliaj personoj scias pli bone." Cxar li
estas multe studinta kaj pensinta, liaj opinioj estas treege interesaj.
Li gxojas tial ke mi demandas pri aferoj okazintaj ("things that have
happened"), cxar tiaj demandoj montras ke mi ankaux pensas pri ili.
Mia avino estas malgranda, kun belaj bukloj da tute blankaj haroj. Sxi
havas belajn brunajn okulojn, kun longaj nigraj okulharoj. Oni diras ke
antaux multaj jaroj sxi estis belulino. Ecx nun estas plezure rigardi
sxin, kaj vidi sxiajn rugxajn vangojn. De antaux kelkaj jaroj sxi portas
okulvitrojn por legi aux skribi aux kudri, kaj sxi bezonas ripozon post
malmulte da laboro. Promeno de ecx mejlo estas tro longa nun por la
avino. Oni diras ke sxi ne vivos tre longan tempon, kaj tia penso donas
malgxojon al ni, cxar ni treege amas la afablan paciencan avinon.