CAPVT. 45.

De periculo et tormentis in valle eadem.

Itaque dico vobis, cùm sodalibus, qui simul eramus, quatuordecim diuersarum
nationum ante ingressum huius tanti periculi peruenissemus, nos tractatu
longo, et deliberatione acuta consiliabamur, vtrùmnam ingredi deberemus, et
quidam affirmabant, alii verò negabant. Erant autem in numero duo deuoti
fratres, de religione beati Francisci, natione Lombardi, qui videbantur pro
seipsis non multum curare ingressum, nisi quia noluerunt nos animare ad
ingressum, dicentes, si qui nostrum per confessionem, et Eucharistiæ
susceptionem se ibidem praemunirent, ingrederentur cum illis: quo, ab
omnibus mediante debita prouisione, quam ipsi fratres penes se gerebant
peracto, parauimus mentes nostras cum pedibus ad intrandum.

Sed ecce quinque de nobis, duo Graeci et tres Hispani, semetipsos ab alijs
segregantes, visi sunt alium requirere introitum nos praecedere cupientes,
et certè nos illos exinde non vidimus, et quid eis acciderit an periculum
subierint, velne ignoramus.

Nos autem nouem per vallem processimus in silentio, et cum cordis ea
deuotione, quam quisque sibi potuerit obtinere: et ecce in breui transacto
spatio apparuerunt cumuli massarum auri et argenti, et preciosorum copia
vasorum. Sed dico vobis pro parte mea, quia nihil horum tetigi, reputans id
fallaciam daemonum confinxisse ad mittendum concupiscentiam in cor nostram,
imò sine intermissione conabar cor meum custodire ad deuotionem inceptam.

Procedentibus igitur nobis lux coeli minuebator paulatim et augebatur
horror, quoniam propè nos vndique etiam sub pedibus nostris apparebant
iacere cadauera mortuorum hominum penitùs defuncta: alia adhuc spirantia,