4. Numquam mihi animus fuit, imo et a Patribus, qui me miserunt,
severe prohibitum mihi est, ut ne reipublicae ac politicae huius
regni administrationis negotiis me immisceam: nam et aliena haec
sunt a vocationis meae instituto, et iis animum cogitationesque
meas libenter avoco.

5. Quamobrem vestra clementia fretus, ad gloriam Dei tria non
minus aequa, quam ab omni pacis et tranquillitatis reipublicae
perturbatione aliena, concedi mihi et permitti humillime postulo.
Primum est, ut Dominationes vestrae, pro sua et reipublicae
dignitate, me pro religione disserentem audire non graventur.
Alterum, quod et cumprimis desidero, et maximi momenti esse
arbitror, ut mihi liceat in consessu doctorum, magistorum et
utriusque Academiae virorum insignium, sacrosanctae theologiae
professorum, verba facere. Promitto me catholicae Ecclesiae fidem
invictis rationibus et sacrarum Scripturarum, Conciliorum, Patrum
atque historiarum auctoritate, ac denique ex ipsa tum naturali,
tum morali philosophia efficaciter demonstraturum et defensurum.
Tertium, ut audiar ab utriusque iuris, sive canonici, sive
civilis, peritis, quibus eamdem fidei veritatem, legum, quae
etiamnum vigent, testimonio atque auctoritate comprobabo.

6. Nollem equidem quidquam proferre, quod insolentem
provocationem aut arrogantiam aliquam prae se ferret; quum et
mundo mortuus iam sim, et ex animo paratus promtusque, ut me ad
cuiusvis pedes abiiciam ac vestigia etiam exosculer. Tantus tamen
animus mihi est pro gloria et maiestate Regis mei Iesu
amplificanda, tanta in eius favore fiducia, tanta denique in
causae aequitate et firmissimorum argumentorum ac probationum