Epistolam Iacobi "contentiosam, tumidam, aridum, stramineam,"
flagitiosus apostata nominaret, et "indignam spiritu censeret
apostolico?" Desperatio. Hoc enim scripto confessus miser atque
disruptus est, quum "in sola fide iustitiam, constitueret." Quid
Lutheri catulis, ut Tobiam, Ecclesiasticum, Machabaeos, et horum
odio complures alios eadem calumnia comprehensos, e sincero
canone repente dispungerent? Desperatio. His enim oraculis
disertissime coarguuntur, quoties de angelorum patrocinio,
quoties de arbitrii libertate, quoties de fidelibus vita
defunctis, quoties de Divorum hominum intercessione disputant.

Itane vero? Tantum perversitatis, tantum audaciae? Quum Ecclesiam,
concilia, cathedras, Patres, martyres, imperia, populos, leges,
academias, historias, omnia vetustatis et sanctitatis vestigia
conculcassent, scripto Dei verbo tantum controversias velle
dirimere proclamassent, illud ipsum verbum, quod solum restiterat,
exsectis e toto corpore tam multis, tam bonis, tam speciosis,
partibus, delumbasse? Septem enim ipsos de veteri Testamento[6]
codices, ut minuta dissimulem, calviniani praeciderunt; lutherani
vero etiam epistolam Iacobi, et huius invidia quinque alias;[7] de
quibus aliquando fuerat et alicubi controversum. His quoque
libellum Estheris et tria capita Danielis adnumerant novissimi
Genuenses; quae quidem Anabaptistae, istorum condiscipuli, iam
pridem damnaverant atque deriserant.

Quanto modestius Augustinus,[8] qui sacrosanctum catalogum
pertexens, non sibi neque alphabetum hebraicum, ut Iudaei; neque
privatum spiritum, ut Sectarii, pro regula posuit; sed illum
Spiritum, quo totum corpus Ecclesiae Christus animat. Quae quidem
Ecclesia custos huius depositi, non magistra, quod haeretici