cavillantur, thesaurum hunc universum quem Tridentina[9] Synodus
est amplexa, vetustissimis olim conciliis publicitus vindicavit.
Idem Augustinus,[10] de una Scripturarum particula speciatim
disserens, inducere in animum non potest, librum Sapientiae, qui
iam tum Ecclesiae calculo, temporum serie, priscorum testimonio
instinctione fidelium, ut firmus et canonicus robur obtinuerat,
cuiusquam temeritate vel susurro extrudi extra canonem oportere.
Quid ille nunc diceret, si viveret in terris, et Lutheros
Calvinosque concerneret opifices bibliorum, qui sua lima politula
et elegantula vetus novumque Testamentum raserint; neque
Sapientiam tantum, sed et alia permulta de canonicorum librorum
ordine segregaverint: ut quidquid ex horum officina non
prodierit, illud ad omnibus phrenetico decreto tamquam incultum
et horridum conspuatur?

Ad hoc tam dirum et exsecrabile perfugium qui descenderunt, ii
certe licet in ore suorum asseclarum volitent, sacerdotia
nundinentur declamitent in concione, ferrum in catholicos,
equuleum crucemque consciscant; tamen victi, abiecti, squalidi,
prostrati sunt: quandoquidem arrepta virgula censoria, veluti
arbitri sedentes honorarii, divinas ipsas tabulas, si quae ad
stomachum non fecissent, obliterant. Ecquis est vel mediocriter
institutus, qui talium cuniculos hostium reformidet? Qui homines
quamprimum in corona vestra, eruditorum hominum, ad eiusmodi
veteratorias artes, tamquam ad familiarem daemonem currerent, non
aurium convicio sed strepitu pedum exciperentur. Quaererem ab
eis, verbi gratia, quo iure corpus biblicum detruncent atque
diripiant? Respondent: non se veras Scripturas exscindere, sed
excernere supposititias. Quo iudice? Spiritu sancto. Hoc enim
responsum a Calvino[11] praescribitur, ut Ecclesiae iudicium, quo