agimus? Opinor, audiatur antiquitas; et quod nos alteris alteri
suspecti non possumus, illud omnium saeculorum veneranda
canities, Christo propior, ab hac lite remotior, decidat
arbitrio. Non ferunt: prodi se aiunt. Dei verbum purum, purum,
inclamant; hominum commentarios aversantur. Insidiose inepte. Dei
verbum perurgemus, obscurant; Divos testamur interpretes,
obsistunt. In summa, sic instituunt, nisi reorum iudicio
steteris, nullum iudicium fore.

Atque ita se gerunt in omni, quam exercemus, controversia, de
infusa gratia, de inhaerente iustitia, de Ecclesia conspicua, de
necessitate Baptismatis, de Sacramentis et Sacrificio, de piorum
meritis, de spe et timore, de peccatis imparibus, de auctoritate
Petri, de clavibus, de votis, de conciliis evangelicis, de
caeteris. Scripturas neque paucas et ponderosa catholici passim
in libris, in colloquiis, in templis, in schola citavimus atque
discussimus; eluserunt. Veterum scholia graecorum et latinorum
admovimus; abnuerunt. Quid tum denique? Doctor Martinus Lutherus,
aut vero Phillippus, aut certe Zuinglius, aut sine dubio Calvinus
et Bezza, fideliter enarrarunt. Egone quemquam vestrum existimen
tam esse mucosis naribus, qui hoc artificium, monitus, non
persentiscat? Quare fateor me scholas Academicas cupide
requirere, ut inspectantibus vobis, calamistratos istos milites,
in solem et pulverem e suis umbraculis evocatos, non meis
viribus, qui cum vestris centesima parte non sum conferendus, sed
valentissima causa et certissima veritate debilitem.

TERTIA RATIO

NATVRA ECCLESIAE