The Roman Pronunciation of Latin - Why we use it and how to use it by Frances Ellen Lord
page 18 of 74 (24%)
page 18 of 74 (24%)
![]() | ![]() |
|
ita dixerim, vocis vicinitas quaedam est, linguae sublatione ac
positione distinguuntur. Nam cum summos atque imos conjunctim dentes suprema sui parte pulsaverit D litteram exprimit. Quotiens autem sublimata partem, qua superis dentibus est origo, contigerit T sonare vocis explicabit. But when certain words in common use ending in D were followed by words beginning with a consonant, the sound of the D was sharpened to T; and indeed the word was often, especially by the earlier writers, written with T, as, for instance, _set_, _haut_, _aput_: [Mar. Vict. I. iii. 50.] D tamen litteram conservat si sequens verbum incipiat a vocali; ut _haud aliter muros_; et _haud equidem_. At cum verbum a consonante incipit, D perdit, ut _haut dudum_, et _haut multum_, et _haut placitura refert_, et inducit T. F is pronounced as in English except that it should be brought out more forcibly, with more breath. [Keil. v. VI. p. 32.] F litteram imum labium superis imprimentibus dentibus, reflexa ad palati fastigium lingua, leni spiramine proferemus. Marius Victorinus says that F was used in Latin words as PH in foreign. Diomedes (of the fourth century) says the same: [Diom. Keil. v. I. p. 427.] Id hoc scire debemus quod F littera tum scribitur cum Latina dictio scribitur, ut _felix_. Nam si peregrina fuerit, P et H scribimus, ut _Phoebus_, _Phaethon_. |
|