Quintilian says that the fashion changed with the age:

[Quint. I. v. l9,20,21.] Cujus quidem ratio mutata cum temporibus est
saepius. Parcissime ea veteres usi etiam in vocalibus, cum _oedus
vicos_que dicebant, diu deinde servatum ne consonantibus aspirarent, ut
in _Graecis_ et in _triumpis_; erupit brevi tempore nimius usus, ut
_choronae_, _chenturiones_, _praechones_, adhuc quibusdam
inscriptionibus maneant, qua de re Catulli nobile epigramma est. Inde
durat ad nos usque _vehementer_, et _comprehendere_, et _mihi_, nam
_mehe_ quoque pro me apud antiques tragoediarum praecipue scriptores in
veteribus libris invenimus.

In the epigram above referred to Catullus thus satirizes the excessive
use of the aspirate:


[Catullus lxxxiv.]

Chommoda dicebat, si quando commoda vellet Dicere, et hinsidias Arrius
insidias: Et tum mirifice sperabat se esse locutum, Cum quantum poterat
dixerat hinsidias. Credo sic mater, sic Liber avunculus ejus, Sic
maternus avus dixerat, atque avia. Hoc misso in Syriam requierunt
omnibus aures; Audibant eadem haec leniter et leviter. Nec sibi post
ilia metuebant talia verba, Cum subito adfertur nuntius horribilis,
Ionios fluctus postquam illuc Arrius isset Jam non Ionios esse, sed
Hionios.


On the other hand Quintilian seems disposed to smile at the excess of