producuntur. _Vix_ mutant, quia corripitur: _vixi_ non mutant, quia
producitur. Hoc idem plerique solent etiam in illis dictionibus facere,
in quibus a FI brevi incipiunt syllabae sequentibus supra dictis
consonantibus, ut _fides, perfidus, confiteor, infimus, firmus_. Sunt
autem qui non adeo hoc observant, cum de VI nemo fere dubitat.

From this it would seem that in the positions above mentioned VI short--
and with some speakers FI short--had an obscure, somewhat thickened,
sound, not unlike that heard in the English words _virgin, firm_, a not
unnatural obscuration. As Donatus says of it:

[Keil. v. IV. p. 367.] Pingue nescio quid pro naturali sono usurpamus.

Sometimes, apparently, this tendency ran into excess, and the long I was
also obscured; while sometimes the short I was pronounced too
distinctly. This vice is commented on by the grammarians, under the name
_iotacism_:

[Pompei. _Comm. ad Donat_. Keil. v. V. p. 394.] _Iotacismum_ dicunt
vitium quod per I litteram vel pinguius vel exilius prolatam fit. Galli
pinguius hanc utuntur, ut cum dicunt _ite_, non expresse ipsam
proferentes, sed inter E et I pinguiorem sonum nescio quem ponentes.
Graeci exilius hanc proferunt, adeo expressioni ejus tenui studentes, ut
si dicant _jus_, aliquantulum de priori littera sic proferant, ut videas
dissyllabam esse factam. Romanae linguae in hoc erit moderatio, ut
exilis ejus sonus sit, ubi ab ea verbum incipit, ut _ite_, aut pinguior,
ubi in ea desinit verbum, ut _habui_, _tenui_; medium quendam sonum
inter E et I habet, ubi in medio sermone est, ut _hominem_. Mihi tamen
videtur, quando producta est, plenior vel acutior esse; quando autem
brevis est medium sonum exhibere debet, sicut eadem exempla quae posita