Postridie eius diei Iason cum sociis suis orta luce navem deduxit, et
tempestatem idoneam nacti ad eum locum remis contenderunt, quo in loco
Medea vellus celatum esse demonstrabat. Cum eo venissent, Iason in terram
egressus est, et sociis ad mare relictis, qui praesidio navi essent, ipse
cum Medea in silvas se contulit. Pauca milia passuum per silvam
progressus vellus quod quaerebat ex arbore suspensum vidit. Id tamen
auferre erat summae difficultatis; non modo enim locus ipse egregie et
natura et arte erat munitus, sed etiam draco quidam specie terribili
arborem custodiebat. Tum Medea, quae, ut supra demonstravimus, medicinae
summam scientiam habuit, ramum quem de arbore proxima deripuerat veneno
infecit. Hoc facto ad locum appropinquavit, et draconem, qui faucibus
apertis eius adventum exspectabat, veneno sparsit; deinde, dum draco
somno oppressus dormit, Iason vellus aureum de arbore deripuit et cum
Medea quam celerrime pedem rettulit.

73. _THE RETURN TO THE ARGO_

Dum autem ea geruntur, Argonautae, qui ad mare relicti erant, anxio animo
reditum Iasonis exspectabant; id enim negotium summi esse periculi
intellegebant. Postquam igitur ad occasum solis frustra exspectaverunt,
de eius salute desperare coeperunt, nec dubitabant quin aliqui casus
accidisset. Quae cum ita essent, maturandum sibi censuerunt, ut duci
auxilium ferrent; sed dum proficisci parant, lumen quoddam subito
conspiciunt mirum in modum intra silvas refulgens, et magnopere mirati
quae causa esset eius rei ad locum concurrunt. Quo cum venissent, Iasoni
et Medeae advenientibus occurrerunt, et vellus aureum luminis eius causam
esse cognoverunt. Omni timore sublato magno cum gaudio ducem suum
exceperunt, et dis gratias maximas egerunt quod res tam feliciter
evenisset.